“Als ik denk aan Mantelkring zijn mijn eerste gedachten vrolijk. Het samen leuke dingen doen, samen wandelen, mooie verhalen delen, de oprechte aandacht voor elkaar en de ontspanning die Mantelkring me brengt. Het zijn stuk voor stuk fijne facetten van onze organisatie. Maar soms is het ronduit zwaar. Als ik hoor hoe de mantelzorgers uit onze groep de harde klappen van het leven moeten opvangen…

Rouw is een terugkerend thema. Een vrouw vertelt ons dat ze steeds moet huilen om het verlies van haar geliefde partner. Een andere dame vertrouwt ons haar schaamte over haar gevoelens van opluchting toe, nu haar man niet meer thuis woont. Ze had hem zo lang als ze kon verzorgd, maar het was fysiek en mentaal niet meer haalbaar. Rouw om een nog levende partner vermengd met bevrijding. Moeilijk.

Een mantelzorger die zelf ziek wordt voelt ook zo onrechtvaardig. Vanochtend deelde een lid uit onze groep ons mee dat ze darmkanker heeft. Ze is een bescheiden vrouw die niet graag praat. Maar dit deed ze heel stoer. Ook dat is de kracht van Mantelkring, het biedt geborgenheid.

En dan die sterke, lieve man, die de afgelopen jaren zijn vrouw met Alzheimer achteruit zag gaan. Hij verzorgde haar jarenlang met enorm veel liefde totdat het echt niet meer ging. Ook hij blijkt kanker te hebben, in een vergevorderd stadium. Gelukkig krijgt hij veel steun van zijn kinderen en wij als groep houden een vinger aan de pols.

Vorige week ben ik even bij hem op bezoek geweest. Deze bijzondere man heeft een warm plekje in mijn hart. Ik leerde hem drie jaar geleden kennen als een krachtige kerel die het als agrariër niet gemakkelijk vond om over zijn gevoel te praten. ‘Ik wil het wel leren’, zei hij op een keer. Nou, dat hebben we geweten.

Toen we vorige week, tijdens het kopje thee bij hem thuis, samen even stil waren en elkaar aankeken liep er een traan over zijn wang. ‘Ik had zo graag op dit laatste perron aan willen komen met mijn lief. Nu reis ik alleen verder…’ Ik kon alleen maar stil zijn.

‘Een prachtig moment waarop iedereen de verbondenheid voelde’

Vandaag zijn we tijdens de wandeling midden op een veld met paardenbloemen gaan staan. We hielden elkaar vast in een kring, even aandacht voor alle mensen in onze groep, een poosje in stilte met onze gedachten. Het was een prachtig moment waarop eenieder de verbondenheid van de groep voelde. Na afloop werden er spontaan knuffels gegeven.

De hele groep was onder de indruk van deze ervaring. Een flauw mopje van een van de Mantelkringers zorgde voor een enorme ontlading, de hele groep barstte in lachen uit.

Wat ben ik een dankbaar mens dat we met inmiddels 30 groepen in Nederland deze bijzondere plekken creëren. Het zijn mooie plekken. Soms zwaar, maar in een groep Mantelkringers is er altijd plaats voor warmte.”